नियतीचा खेळ

सरळ स्वभावाच्या समरच्या मागील आयुष्याची संगीताने कधी विचारपूस केली नव्हती. आणि त्यानेही तिच्या पूर्वायुष्यात कधी डोकावून पहिले नव्हते. अशी कधी त्यांना त्याची गरजसुद्धा भासली नव्हती. फक्त शनिवारी मात्र त्याच्या ठरलेल्या दोन चार मित्रांबरोबर ‘दोन पेग’ पिणे तेवढाच त्याचा छंद होता. त्या वेळेसही तो कधी वेडेवाकडे वागत नव्हता.

अशीच शनिवारची पार्टी संपवून दोघेजण झोपण्याच्या तयारीतच होते कि दवाखान्यातून फोन आला होता, “मॅडम इमरजन्सी आहे येता का?”. दवाखाना घराच्या जवळच होता. ते दोघेही दहा मिनिटाच्या आतच दवाखान्यात पोहोचले होते.

साधारण त्यांच्याच वयाच्या एका बाईला तिचा नवरा Ambulance मध्ये घेऊन आला होता. हॉस्पिटलच्या स्टाफनी, ‘डॉ. तिला तपासेपर्यंत Ambulance मधून उतरवू नका” असा कडक इशारा दिला असावा. कारण समरची गाडी बघून तो माणूस रडतच त्यांच्याजवळ पोहोचला होता, “डॉ. साहेब काहीही करा माझ्या बायकोला वाचवा”. त्याचे ते केविलवाणे रडणे बघून दोघांच्याही मनात कालवाकालव झाली होती. डॉ. समर काही बोलणार तेवढ्यात Asst. Dr. त्यांच्याजवळ आला व त्याने समरला पेशंटची सगळी माहिती दिली. B.P., Sugar, Pulse etc आणि पेशंट ठीकसा श्वास घेऊ शकत नाही. गेल्या महिनाभरापासून हा त्रास होत आहे परंतु आर्थिक परिस्थिती चांगली नसल्यामुळे घरगुती उपायच चालू होते. काय करू या? अॅडमीट करून घेऊ की सिविल हॉस्पिटल मध्ये पाठवून देऊ? अशी त्याने विचारणाही केली होती. ते ऐकून तो नवरा अधिकच गयावया करू लागला, “डॉक्टर तसे नका करू. तिथे कोणी लक्ष देणार नाही. मी कसेही करून तुमचे पैसे देईन. पण तिच्या शिवाय मला कोणी नाही. तिला वाचवा”.

क्षणभर डॉ. समरने संगीताकडे बघितले. आणि तिच्या नवऱ्याला त्याने शांतपणे बसवले व समजावून सांगितले कि, “तिला वाचवण्याचे आम्हाला शक्य होतील तेवढे प्रयत्न करू. तुम्ही शांत राहा”. त्याच्या त्या दिलासा देण्याने तिचा नवरा थोडा सावरला होता.

डॉ समरने वॉर्ड बॉयला तिला इमरजन्सी मध्ये घेऊन या असे सांगितले. संगीताला चांगले आठवत होते कि ते दोघे जण मिळून इमरजन्सी ट्रीटमेंट देत होते. तिच्या नवऱ्याकडे एक पैसाही न मागता त्यांच्याच दवाखान्यातील औषधे, इंजेक्शन्स ऑक्सिजन, सलाईन सगळे वॉर्डमध्ये मागवून त्यांनी तिची ट्रीटमेंट चालू केली होती. जवळ जवळ दोन तास त्यांनी व त्याच्या स्टाफने तिच्यावर मेहनत केली होती. दोन तासानंतर तिने पहिल्यांदा थोडी positive sign दाखवली होती. आणि समर फार खुश झाला होता. नंतर अर्धा तास तिला observe करून दोघांनी कॉफी घेतली होती. ती संपूर्ण रात्र ते दोघेही दवाखान्यातच होते. असा इमरजन्सी मध्ये दवाखान्यात राहण्याचा प्रसंग देखील नवीन नव्हता.
दुसऱ्या दिवशी सकाळी दवाखान्यात पोहचायला त्यांना थोडा उशीर झाला होता. सिस्टर ने सगळ्या इनडोर पेशंट्सच्या फाइल्स त्यांच्यापुढे आणून ठेवल्या होत्या. सगळ्यांचे रिपोर्ट्स व्यवस्थित होते. म्हणून त्यांनी सुरुवातीला बाहेरचे (ओ.पी. डी.) सगळे पेशंट तपासून पूर्ण केले होते. त्या नंतर दोघेही जण round ला गेले. तेंव्हा त्या बाईची तब्येत बरीच चांगली होती. तपासत असताना डॉ. समरची नजर सहज त्या बाईच्या चेहऱ्याकडे गेली. आणि एक क्षण तो गप्पच उभा राहिला. तो तिच्या चेहऱ्याकडे बघत होता. संगीताला काय प्रकार आहे ते समजत नव्हते. त्या बाईचे खोल गेलेले डोळे, समरकडे बघत होते. दुखण्याने तिचे शरीर जर्जर झाले होते. ती दुखण्याने अत्यंत क्षीण झाली असल्यामुळे तिच्या चेहऱ्यावरचे भाव संगीताला टिपता आले नव्हते. डॉ समरने स्वतःला कसेबसे सावरले आहे हे मात्र तिच्या लक्षात आले होते.
रुटीन राउंड पूर्ण करून डॉ. समर स्वतःच्या रुममध्ये जाऊन गंभीरपणे बसले होते. संगीताला आत्ताही त्याच तो बदललेला चेहरा आठवत होता. काहीतरी वेगळाच प्रकार आहे असे तिला जाणवले पण होते. तसे तिने त्याला विचारण्याचा प्रयत्न केला होता. परंतु, “काही नाही, तुझा काहीतरी चुकीचा समज झालाय का?” असा उलटा प्रश्न त्यानेच तिला केला होता.