दाटे विचारांत ओसंडून सैरभैर व्याकुळलेली वाट
वाटेवरी भग्न स्वप्ने उरी घेउनी जन्मली ही पहाट
पहाटे अखेरीस सर कालचा दिस, रेंगाळला सुन्न घाट
घाटावरी पाय ओढीत ही घट्ट धरली पुन्हा वहिवाट
धागे कसे जोडले हे असे सांधताना रुतोनी बसावे तिथे
तिथे वाटते सर्व संपून जावे फिरोनी पुन्हा नेमके आठवे
आठवांची ठेव गळकी जणु मनी मेघांचे काजळ दाट
दाटले प्रेम सर्वत्र आहे चालती आंधळे ना ही वाट
मनोरंजनी गुंतलो असे कि कुठे जायचे भान उरले कुठे
कुठे घ्यायची भरारी पंख विखरून हाती नुसती पिसे
पिसे राहिले ना कशाचे तरी कशी पायात येते वहिवाट
वहिवाट प्रसवते बीज मर्मबंधात प्रेम, पाउलेच होती वाट
— सुहास तांबे
