वरवर आनंद ती दाखवत होती

न कळल्या वेदना तिच्या कुणाला

न कळली दुःख कुठलीच काही

रोज ती रडणारी व्याकुळ हरिणी

मायेत हरवुन अबोध दुःखद होती

न प्रेम,न माया कौतुक कसले नाही

रुक्ष संसारात गुरफटून मन मारुन होती

मन नव्हते जुळतं न भाव जुळले कधी

परी संसारात तडजोड सहनशील ती होती

संस्कार मनावर परंपरा रुढी

कर्तव्य तिला सारे समजावत होती

तरुणपण गेले तप्त विखरुन सारे

कुठवर दग्ध ती जळणार होती

न स्पर्श मायेचा न ओलावा कधी मनी

संसारात ती अबोल हरवुन मिटून होती

कित्येकजणी अशा निःशब्द असतात जन्मोजन्मी

स्त्री जन्म हीच शोकांतिका त्यांची असते खरी