वियोग

सहवासाचे सुख जेवढे,  वियोगाचे दुःखही तेवढे  ।

बांधल्या प्रेम बंधन गाठीं,  तुटता विसरुन जाती  ।।१।।

लपुन बसती दुःख खुणा, समज न येई त्याची कुणा  ।

उडून जातां शाल सुखाची,  व्यक्त होई मग दुःखे जीवाची  ।।२।।

कशास करितो प्रेम असे ते,  सहवासाने वाढत जाते  ।

फुग्यापरी जातां फूटूनी,  दुःख सारे जीवनीं  आणिते  ।।३।।

दाखव प्रेम त्याच ठिकाणी, बघणार नाही वियोग कुणी  ।

केवळ प्रभूचा सहवास, तेच असे वियोगरहीत  ।।४।।

प्रेम वाढते प्रभूसहवासे,  निस्वार्थी भक्ती त्यांत वसे  ।

समरस होता एक रुपानें,  वियोग मिटतो क्षणाक्षणाणे  ।।५।।

 

डॉ. भगवान नागापूरकर

९००४०७९८५०

bknagapurkar@gmail.com