मानवी समस्या आणि स्थिरता

मी माझ्या गरजेपेक्षा अधिक धन-संपत्ती आणि सत्ता मिळविण्यासाठी का धडपडतोय ? हा प्रश्न आजचा मानव स्वतःला कधीच विचारत नाही त्यामुळे लाखो लोकांच्या अन्न वस्त्र आणि निवारा हया मुळभूत गरजा ही पूर्ण होत नाहीत. गरीब माणूस आपल्या दैवाला दोष देत आयुष्य काढत राहतो आणि त्यातील एखादा आपल्या स्वार्थाला खतपाणी घालून श्रीमंत होतो तेंव्हा तो गरीब आणि गरीबी तिरस्कार करू लागतो. खरं पाहता गरीबी – श्रीमंती अस काही अस्तित्वातच नसतं. गरीबी- श्रीमंती हया मानण्यात आहेत. आपण एखादयाला गरीब मानतो म्ह्णून तो गरीब असतो आणि एखादयाला श्रीमंत मानतो म्ह्णून तो श्रीमंत. मानवाने निर्जिव वस्तूंवरच नाही तर सजीव पशू-पक्षांवर मालकी हक्क गाजवायला सुरूवात केली तेंव्हा पासून त्याच्या हे मानण्याला सुरूवात झाली. मानवाने कोणावर ही मालकी हक्क न गाजविल्यास आणि कोणालाही आपल्यावर मालकी हक्क गाजवू न दिल्यास त्याच्या जीवनाला स्थिरता प्राप्त होते. एकदा का माणसाच्या जगण्याला स्थिरता प्राप्त झाली की त्याचा प्रवास मानसिक शांती मिळविण्याच्या दिशेने अव्याहतपणे सुरू होतो. पण आजच्या काळात ती स्थिरता मिळविणे जवळ- जवळ अशक्य आहे कारण कोणत्याही परिस्थितीत स्वतःवर नियंत्रण ठेवण, आपल्या क्रोधावर नियंत्रण ठेवण आणि प्रलोभनांच्या आहरी न जाणं सोप्प नसतं. सर्वसामान्य माणसांना हे शक्य होत नाही कारण सर्वसामान्य माणसे आपल्या सोयीनुसार आपल्या पाप-पूण्याच्या व्याख्या बदलत असतात. जीवनातील नात्यांच महत्व आणि त्यांच्या परिभाषा आपल्या सोयीनुसार बदलत असतात. काही लोक आपला स्वार्थ साधन्यासाठी आपल्या विचारांना, संस्कारांना आणि प्रसंगी संस्कृतीला ही धाब्यावर बसवितात. जीवनात स्थिर असणं आणि स्थिर असल्याच ढोंग करण यात बरच अंतर आहे. जीवनात स्थिर असणार्यानला वाटत असत शिवाजी आपल्या घरी जन्माला यावा आणि जीवनात स्थिर असल्याच ढोंग करणार्यानला वाटत असत शिवाजी शेजारच्या घरात जन्माला यावा. जीवनात स्थिरता प्राप्त केलेल्या मानवाला मानवी समस्यांचा त्रासच होत नाही कारण तो त्रास होण्याच्या पलिकडे गेलेला असतो आणि मुळात मानवी समस्यांचा जन्मच जीवनातील अस्थिरतेतून झालेला असतो…