वासंतिक झुळूक ….. फुलोरा

हैदराबादच्या आमच्या घराजवळच एक छोटीशी टेकडी आहे. त्यावर एक लहानसं गार्डन आहे. आम्ही रोज सकाळी इथे चालायला जातो. आज जरा अंमळ लवकरच गेलो. साडे सहाच्या थोडसं अगोदरच. वातावरण अति प्रसन्न होतेच पण आजचा सकाळचा वारा काही वेगळाच होता. त्यात असा एक सुखद गारवा होता की जो अंतर्मनाला फार सुंदर स्पर्श करत होता. एक तास झाला पण आज पाय निघत नव्हता. मग अजून थोडा वेळ बागेत बसून त्या वाऱ्याचा आनंद घेत राहिलो. आणि अचानक मनात वीज चमकावी तसं जाणवलं ….. अरे ही तर वासंतिक झुळूक ….. एखादया रंगलेल्या मंद रागाप्रमाणे अव्याहत वाहात होती आणि अवघा आसमंत प्रसन्न करीत होती …. फुलवत होती …. ख़रंच आज बागेतून जावंस वाटतच नव्हतं…. ऋतुरंग किती सुंदर असतात ….

अश्मयुगांतिल जर मी मानव असतों
आणिक त्याच्या डोळ्यांनी तुज बघतों
किती असुंदर असते मज जाणवले
गालांवरचे गुलाब उसने असले
जपुनि कोरिल्या या भुवया अन
हा लटका भ्रूभंग
फिक्कट ओठांवरचा कृत्रिम
आणि लाल हा रंग …..

बघतां बघतां
आणि अकस्मात
जाणिव गेली भेदुनि थर काळाचे
आठवणीवर लगटुनिया बसलेले ….

…. रानामधल्या झाडापरि तूं
उभी राहिलिस पुढतीं
शोषुनि घेसी खोल भूमिंतिल तूं हिरवे चैतन्य
फांद्यांच्या हातांनीं पिउनी मुसळधार पर्जन्य
स्पर्शें तुझिया गरम जाहलीं कानशिलें ग्रीष्माचीं
मीठींत तुझिया शमे हुडहुडी आणि आर्त शिशिराची
वसंत आला घेउनि हृदयीं आग ….

आणि लसलसे तुझ्या पोपटी पानांतुन अनुराग
हिरव्या चैतन्याचीं झालीं हिरवी हिरवी पानें
जीवन होतें उघडयावरचें उत्कट उघडें गाणे ….

–मंगेश पाडगावकर

(Copy right of the image lies with Prakash Pitkar…)

—  प्रकाश पिटकर
Image : Prakash Pitkar….